این جملات کلیدی علی فلاحیان قائم مقام وقت وزارت اطلاعات در سال ۱۳۶۸ است که در سخنرانی‌اش در جلسه رأی اعتماد به وزرای اولین کابینه اکبر هاشمی رفسنجانی در مجلس شورای اسلامی به زبان آورد.
فلاحیان پس از این سخنرانی، با ۱۵۸ رأی موافق نمایندگان مجلس، به عنوان دومین وزیر اطلاعات تاریخ جمهوری اسلامی بر مسند وزارت اطلاعات تکیه زد. او حتی توانست چهار سال بعد، در کابینه دوم هاشمی رفسنجانی با به دست آوردن تعداد بیشتری از آرای موافق نمایندگان (۲۰۴ رأی موافق)، بار دیگر به مدت چهار سال وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی شود.
بر اساس گزارش‌های نهادهای غیردولتی و بین‌المللی و حتی سازمان‌های دولت‌های خارجی، جمهوری اسلامی از زمان استقرارش پس از پیروزی انقلاب ایران، بی‌وقفه و بی‌امان، به کشتار، اعدام و قتل مخالفان سیاسی خود، به عنوان اولین ابزار تحکیم قدرت پرداخته است.
اما بر اساس همین آمارها و گزارش‌های موجود، دوره هشت ساله وزارت اطلاعات علی فلاحیان اوج قتل‌های سیاسی و حملات تروریستی جمهوری اسلامی به ویژه در خارج از کشور است که اغلب آنها با «چاقو» انجام شده است.
به تازگی بنیاد عبدالرحمان برومند در گزارشی اعلام کرد که تعداد قتل‌های سیاسی فرامرزی جمهوری اسلامی با حدود ۴۰۰ فقره در دهه ۱۹۹۰ (دهه ۱۳۷۰) به اوج خود رسید.
علی فلاحیان تنها متهم خیل پرونده‌های قتل‌های سیاسی در جمهوری اسلامی نیست؛ پرونده‌هایی که برای برخی قتل‌ها و حملات در خارج تشکیل شد و برای برخی نیز هرگز تشکیل نشد. اما بدون تردید، به سبب جایگاهی که فلاحیان در سازوکار سیاسی و امنیتی جمهوری اسلامی در آن دوران داشت، او را می‌توان در ردیف اول متهمان این پرونده‌ها دانست.
اگر سعید امامی از معاونان فلاحیان در وزارت اطلاعات با «خودکشی» در زندان و چند سال بعد، اکبر هاشمی رفسنجانی با «عارضه قلبی» در استخری در شمال تهران، جان خود را از دست دادند، اما فلاحیان ۷۲ ساله همچنان زنده است و از کارنامه امنیتی خود دفاع می‌کند...